Förderkreis zur Erhaltung 
 der Ruine Wachtenburg e.V. 
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
Förderkreis zur Erhaltung
der Ruine Wachtenburg e.V.
Spenden zur Erhaltung der Burg (klicken Sie hier)
 
  

Der sprechende Turm

Gedicht von Paul Tremmel

Zu Ehren dem Förderkreis zur Erhaltung der Ruine Wachtenburg gewidmet

 

Die Wachteburg – am Haardesrand,
schtolz guggt´se naus – in´s Pälzer Land,
de Blick zu Schwarzwald – Odewald,
der macht erscht hinner Darmschtadt halt,
do guggscht uff wunnerschööne Orte
un Reichtum sieht mer – alle Sorte,
de Weinbau – siehscht im Vordergrund,
dann Ackerland – im Kunterbunt
un loscht die aage weiterlaafe,
siehscht Mannem un ach Ludwigshafe,
zwei Kaiserdome – un kee kleene,
die kammer vun do owwe sehne,
ach Heidelberg – fei – zwische Berge
un ausserdem zwee Kernkraftwerke
un duht mer sich noch Weschte drehe,
kannscht endlos weite Wälder sehe
un zwee Johrdausende an G´schicht,
des hott die Wachteburg in Sicht.

Un in die G´schicht – entlang vum Rhei,
do bind´se sich ach selwer ei,
es gäb e G´schicht – die niemols end,
wann so e Burg verzähle könnt.

Sie kann – un zwar wann kenn´s ´se schtöört,
ich selwer nämlich hab ´se g´höört.
Des war vor schticker fuffzich Johr,
mer soll´s net glaawe – doch ´s is wohr,
do hott mein Vatter zu mer g´saat:
„Buu – geh emol uff Wach´rem graad
un richt im Burgdal – hinnedraus,
em alde Morell ebbes aus!“

Ich bin – wie´s dor so Usus war,
mit meiner Botschaft – klipp un klar,
in´s Burgdaal hinnenausgerennt
un wer de Morell noch gekennt,
der wääß – dass der e G´schichtel find
un mer – als Dank – en Bär uffbindt.

„Do owwe – wu die Burg mol g´schtanne,
voll Schtolz – kummt heit kenn Mensch meh anne
un dort – so zwische Dreck un Scherwe,
do kannscht die dollschte Sache erwe,
in der Burg“ – so segt der Schelm,
„do find mer Schwerter – Harnisch – Helm,
ach Gold – un Silwer – Edeschtee,
an Schpange – Brosche un viel meh,
des liggt do rum – in seim Verschteck,
graad zugedeckt mit bissel Dreck.
Des find mer – ohne jedie Müh,
dann ´s kummt jo selte jemand hie!“

Ich bin – obwohl e großie Hitz,
de Berg nuff – graad so wie en Blitz,
doch wann ich mich ach noch so g´schunne,
ich hab vun allem nix meh g´funne.

Zwar hab ich erscht e bissel g´flucht,
doch dann e schattisch Plätzel g´sucht,
dann ´s war in seller schööne Zeit,
en Dag – wu wärmer war wie heit.

Un uff die Burg – die frei un offe,
is damals schunnscht kenn Mensch geloffe,
dann es war krieg – un zwar en lange,
do is kenn Mensch schpaziere gange.
Do hott´s von Diere bloos gewusselt,
ich bin dann bissel eigedusselt,
die Aage halwer zugemacht,
hab ich denn halwe Turm betracht.

Do plötzlich – aa mer werd´s ganz dumm,
do dreht der Turm sich zu meer rum
un ich hab klar denn Satz vernumme:
„Ich dank der – dass du zu mer kumme.
Wääscht Buu - ´s war net in jeder Zeit,
bei meer so schtill – als so wie heit,
do war´s so gar gehöörisch laut,
wann ich draa denk – wie ich gebaut,
do konnscht die Fuhrleit fluche hööre,
mit ehre Fuhre – ehre schwere
un erscht die Mauer – gugg die Höh
un denk mol an die schwere Schtee,
do hott mer noch kenn Krane g´hatt
un die behaue – sauwer – glatt,
die Leit – wu so was henn gekönnt,
die hotten Schwiele an de Händ
un die henn g´schafft – vun früh bis Nacht
un henn des net so gern gemacht,
dann damals war des Tradition,
die Ferschte zahlen em kenn Lohn,
wann ehns net will – or hott gar g´scholte,
for denn hott dann die Beitsch gegolte.

Zum Esse – wie ich heit nooch wääß,
do gab´s – wanns gut ging – weißer Kääs,
zum Trinke – aus so erd´ne Häwwe,
hott´s allerhögschtens Bubbes gewwe.
Doch allermeischtens gab´s bloos schnell
emol en Trunk aus enner Quell.

Die Leit – die henn em jo gedauert
Un trotzdem henn die fescht gemauert,
obwohl ´se nix defor henn krieht,
do henn die g´schafft noch – ganz solid.

Daß ich kaputt bin – heit – un g´schpalte,
des liegt beschtimmt net an de Alde,
des waren ann´re – schlimme Horde,
die wollten brenne – wollten morde,
wobei mer heit noch gut gedenkt,
wie mer mich neuneachtzich g´schprengt,
des war im siebzehte Johrhunnert,
ich bin jo heit noch ganz verwunnert,
was damals üwwer mich ergeht,
dass üwwerhaupt noch ebbes schteht,
hott sellemols die Palz gebrennt.

Doch zwischenei – des g´schteh ich glatt,
hab ich ach schööne Zeite g´hatt,
do henn ´s Herr Palzgrafs resiediert
un schunn e schlaues Lewe g´führt.
Im Bau´rekrieg – des war e G´schicht,
do henn sich Baure eigenischt
un wie dann der vun Veldenz kumme
un hott mich damals eigenumme,
henn die die Fußknecht nunnerg´schlääft
un drunne – in de Bach versääft,
wie die die Limburg henn gepünnert,
kenn Deiwel hott des dort verhinnert.

So ging die Zeit – un Genratione,
wo uff de Burg geherrscht – do wohne.
Mol hott ich denn als Herr – mol denn,
des alles find dann ach e Enn,
es kam die Zeit vum Pulverknalle,
do bin ich langsam dann verfalle
bin ald – un kann fascht bloos noch krexe,
paar Vöchel – un paar Zauneidechse,
die sinn noch Gascht – bei mer in Ritze,
drum hab ich – wie ich dich sehn sitze,
der efach mol verzähle müsse,
du widd vielleicht des garnet wisse,
doch wääscht – dohowwe is jo schöö,
doch johrelang so ganz allee,
do in de Mauerreschte hocke,
des bringt em langsam vun de Socke,
des is kee Lewe – ehrlich g´saat,
for so e Burg – wu mol en Schtaat.
Umsummt vun Hummle un vun Biene,
nix ann´res sei – als e Ruine,
e aldes – halverfall´nes Schtück,
was nützt em do der schööne Blick.

Vor hunnert Johr – ich denk graad draa,
baut unne mer die Eisebah,
ow – denk ich dort – beim Üwwerschaue,
kennscht die net weiter ruff noch baue?
Do braischt mer nimmie weit zu laafe,
dann kämen Leit – vun Ludwigshafe,
vun Mannem – un vun Schpeyer ach,
ach Gott wär des e klorie Sach.

Doch gugg – was machen heit die Leit,
in ganz Europa is doch Schreit,
die kämpfen – vun de Normandie,
bis weit in´s diefe Russland hie,
ich hör´s vun weitem als schunn knalle,
sehn Bombe – uff die Schtädt draus falle,
werscht sehen – irgendwann bassiert,
dass Wacherem mer bombardiert
un dann is aus – des sag ich deer,
dann kummt beschtimmt kenns meh zu meer,
die Mensche duhen sich erschieße,
ich wer mei Dage dann beschließe,
dann gugg – mich hott mer mol gebaut
un fescht dann uff mein Schutz vertraut,
was kann ich heit de Welt noch nütze?
Ich kann jo ach kenns meh beschütze.“

Ich hab denn Turm zwar tröschte wolle,
doch Gott – was hätt ich sage solle?
Ich war en Buu – kaum verzeh Johr,
do is mer noch zu dumm defor.
Doch wann ich heit – noch fünf Johrzeh,
als uff die Wachteburg mol geh,
do denk ich als – ich müsst en hööre,
dass er sich widder duht beschwere:
„En Haufe Leit sinn um mich rumm,
die schtellen sich als draa – so dumm,
die kreischen – un ich gugg dann zu
un denk als – hätt ich bloos mei Ruh!“

Doch nee – do halt ich jedie Wett,
der alde Turm beschwert sich net,
wobei er sicher ach net flucht,
der frääd sich – dassen ehns besucht.

Der frääd sich – dass ach unnerdesse,
noch immer weißer Kääs wird gesse,
vun Leit – was sicher net es Neischte,
die Könnten sich ach Schnitzel leischte.

Ach frääd er sich – der Borsch – der ald,
dass er net reschtlos zammefallt,
dass Leit gibt – un zwar eier Zunft,
die ihn erhalt – weil des Vernunft,
er hott schunn so viel Elend g´sehe,
dass ihm des Langt – des will ich mehne.

Was hott der Kerl blos denke müsse,
wie Wacherem mer zamme g´schmisse?
Doch deht mer sich ach noch so ploche,
heit kannscht denn Turm jo nixmeh frooche,
dem geht´s wie uns – die Zeit duht fehle,
in aller Ruh mol zu verzähle.

Ich grüß en als – des is jo klar,
wann ich vun Forscht uff Wachrem fahr
un manchmol denk ich – bin ich blööd?
Mer is wie wanner blinzle deht
Gibb ma e Zeiche,
ich kann nadierlich mich ach deische,
doch hab ich´s efach so im Sinn,
wann mancher mehnt ach – dass ich schpinn.

Dann schpinn ich halt – in Gottes Name,
loßt mich vun alde zeite draame,
wu mer en Bär mer uffgebunne,
dann Schwerter hab ich jo kee g´funne,
hab ach kee Gold dort rausgezoche,
de alde Morell hott geloche
un trotzdem – wammers heit bedenkt,
do war ich werklich reich beschenkt.

Ich war als enner ausgewählt
Mit denne so enn Turm verzählt
Un manchmol redd er ach noch heit,
vun reiche – un vun arme Leit,
die ihn erbaut – in harter Fron,
for praktisch mol en Hungerlohn,
die ihn regiert henn – wie en Ferscht
un henn die ann´re Leit beherrscht.
Vun gute Zeite – un vun schlechte,
vun Not un Elend – un vun Feschte.

Er redd devun – noch jeden Dag,
ja sogar schtündlich – wann ich sag,
redd so – wie einst mit meer als Buu:
bloss ´s hörte em jo kenn Mensch meh zu.

Mer rennt dort hoch – in wilder Hatz,
voll Hoffnung – uff en freie Platz,
duht dann nervös em Albert winke:
„Herr Wirt – mer brauchen was zu trinke,
die Karte bitte – laß es flitzen,
wir können hier nicht ewig sitzen!
De Wie wird in sich neigegosse,
kaum wird die Aussicht noch genosse,
wann´s net so fix geht – sich beschwere,
des geht – doch Zeit for Zuzuhöhre,
um mol ach in sich nei zu geh,
die hott heit selbscht kenn Rentner meh.

Es lang – loß´t mich mei Redd beschließe,
duht mer mei Wachteburg schöö grüße
un kumm ach ich bloos nuff zum Esse,
ich hab des G´schpräch noch net vergesse
un denk als – bei meim Schoppe Wie,
was war des for e Schinnerei,
die schwere Schtee donuff zu schtemme,
die konnten jo kenn Krane nemme
un Wie henn die net trinke dürfe,
denk ich – duh ich mei Vertel schlürfe.
Des Recht hott bloos en Palzgraf g´haat
Un der alle war ach bloss satt.

Drum fühl ich mich heit so voll Ehr,
als wann ich selbscht de Palzgraf wär,
dann sieht de Albert mich – vun weit,
schtellt er mer schunn mein Wie bereit:
„Do Paul – verleib der denn mol ei,
der weite Weg – werscht dorschtig sei!“

Früher war des ach en weite Weg,
doch´s war em Palzgraf Privileg,
so wie mer heit begrüßt duht werre,
war´s frühr bloos bei de högschte Herre.

Un so was macht mer halt gewiß,
dass doch was besser worre is.
Ich könnt noch schtunnelang verzähle,
doch immer duht die Zeit em fehle.
Doch wer vum Turm noch meh will wisse,
wird sich die Zeit halt nemme müsse
un hockt sich efach in e Eck,
or weiter owwe in e Heck,
betracht die Burg mol efach graad,
ehr liewe Leit – was der erfahrt,
dann jeder Schtee – ob graad ob schief,
wääß meh wie´s Schpeyerer Archiv
un sitzt mer bloos e halwie Schtunn
un waart – ja dann verzählt der schunn.
Was der em alles a´vertraut,
vun dere Zeit – als mer gebaut,
als mer gelebt drinn – wie sich´s gehöört,
wie mer geplünnert un zerschtört.
Die G´schichte – die for uns heit nei,
die kennen die – die war´n debei.

Die warn debei – bei Not – Verdruß
Un sinn debei – beim Üwwerfluß.

Doch Schluß – vorbei mei Redezeit,
ehr wisst – was meer die Burg bedeit,
erhalten ´se – wie´s eier Ziel,
dann die verzählt uns dann noch viel,
verzählt dann ach noch uns´re Enkel,
wann die mol uff ´me Lauscherbänkel,
e bisselsche sich setze können
un sich e bissel zeit dann gönnen.
Des war´s – was ich eich sage wollt
Un mehn – dass mer des wisse sollt,
dann so e Burg – des schwör ich eich,
die macht – wer zuhöört – sicher reich.
Was die verzählt – e jedie Wett,
des sieht mer halt im Fernseh net
un wammer sieht – dann net so klar
un in de frische Luft bischt aa,
kannscht mit de G´schichte G´schpräche führe
un zahlscht noch netemol Gebühre.

Doch Schluß – ich möchte net weiter schtööre:
Un Dankschöö ach – for´s zuzuhööre!

 

 

Please forward your comments to Web-Administrator.

Impressum


.